ابن هم قرینه بنر مقام معظم رهبری با تصویر بسیار زیبایی از امام خمینی (ره). این بنر نیز برای استفاده در پایه استند و بنرهای ایستاده کاربرد داره که امیدوارم ازش بهره ببرید.

در ادامه، امکان دانلود تصویر با اندازه اصلی(1700*4535 pixels) آورده شده است…

برای دانلود بنر روی تصویر بالا کلیک کنید.

برای دریافت فایل لایه باز (psd) اینجا کلیک کنید.

یا علی (ع)

سلام

امروز تصویر یه بنر بسیار زیبا از مقام معظم رهبری رو براتون قرار دادم. این بنر برای استفاده در پایه استند و بنرهای ایستاده کاربرد داره که امیدوارم ازش بهره ببرید.

در ادامه، امکان دانلود تصویر با اندازه اصلی(1700*4535 pixels) آورده شده است…

برای دانلود بنر روی تصویر بالا کلیک کنید.

برای دریافت فایل لایه باز (psd) اینجا کلیک کنید.

یا علی(ع)

شب عملیات والفجر 9  بود. یکی از رزمنده ها خیلی جدی می گفت: بچه ها هیچ می دانستید که من داماد صدام هستم! جواب دادیم: نه، گفت: جشن امشب به خاطر همین پیوند ترتیب داده شده! نقل و و نبات زیادی امشب قرار است سر من و شما که دوستانم هستید بریزید. رفیقم جلو، اتفاقاً آتش خیلی سنگین بود.

به او گفتیم: عجب پدر زن دست و دل بازی داری. گفت: ماییم، می توانیم، دارندگی و برازندگی.

می گفت: مواظب باشید، هر چه دم دستتان رسید نخورید. خصوصاً تیر و ترکش، اینها بیت المال است. حساب و کتاب دارد. فردا باید جوابگو باشید. مال ملت بیچاره عراق است. از گلوی خودشان بریده اند، سر وته خرجشان را زده اند شندر غاز تهیه کرده اند و داده اند برای مهمات، آنوقت شما راه به راه آنها را می خورید و شهید و مجروح می شوید؛ این درست است؟ نشنیده اید که فی حلالها حساب و فی حرمها عقاب! دنیا ارزش ندارد. یک خورده جلوی شکمتان را نگه دارید.

در منطقه سومار، خط مقدم بودیم که با ماشین ناهار را آوردند. به اتفاق یکی از برادران رفتیم غذا را گرفتیم و آوردیم. در فاصله ماشین تا سنگر خمپاره زدند. سطل غذا را گذاشتیم روی زمین و درازکش شدیم، برخاستیم دیدیم ای دل غافل سطل برگشته و تمام برنج ها نقش خاک شده است. از همانجا با هم بچه ها را صدا زدیم و گفتیم: با عرض معذرت، امروز اینجا سفره انداخته ایم، تشریف بیاورید سر سفره تا ناهار از دهان نیفتاده و سرد نشده. همه از سنگر آمدند بیرون. اول فکر می کردند شوخی می کنیم، نزدیکتر که آمدند باورشان شد که قضیه جدی است!

در عملیات کربلای 4 بر خلاف کربلای 5 اوضاع منطقه چندان بر وفق مراد نبود. ماست ترشی بود از تغارش پیدا! بچه ها موفق به تثبیت مواضع به دست آمده نشدند و با دادن کشته و زخمی قابل توجه عقب نشینی کردند. معمول بود که گفته می شد خدا گلچین می کند، مصداق شعر حافظ: هزار نکته غیر حسن بباید که تا کسی / مقبول طبع مردم صاحبنظر شود. تشخیص درستی هم بود. رفتنیها با آنها که بیخ ریش صاحبشان بودند که به اصطلاح تومانی هیجده ریال توفیر می کردند. لذا از تعارفات که می گذشتیم به هر کس التماس دعا نمی گفتند،‌ به معنی خاص کلمه!‌ و از هر کس حلالیت نمی طلبیدند و یادگاری نمی گرفتند و آنجا که این تمیز و تشخیص نبود و به کسی می گفتند،‌ اگر شهید شدی،‌ پاسخ می شنیدند: ما لیاقت نداریم! در کربلای 4 کار به جایی رسیده بود که اگر برادری می خواست بگوید ما که لیاقت ... می گفتند:‌ خیالت راحت باشد این عملیات خیلی لیاقت نمی خواهد،‌ آنقدر که فرار نکنی و پای کار باشی کافی است!

بنا بود آن روز ما رانسبت به خط توجیه کنند، در هما بای بسم الله خمپاره زدند مسئول محور دود شد رفت روی آسمان. رو کردند به کسی که در میان برادران همه قدیمی تر بود، برادر سید حمید سیدی، پرسیدند: آیا می تواند این وظیفه را به عهده بگیرد؟ با خوشرویی گفت: بله مسأله مهمی نیست. بعد رفت بالای خاکریز. همه منتظر بودیم که او یک جلسه مفصل راجع به این قضیه صحبت کند. اول با دست اشاره کرد به سمت چپ: این چاله که می بینید جای خمپاره 60 است. بعد رویش را برگرداند به طرف راست: آن یکی گودال هم محل اصابت خمپاره 120 است. بعد از مکث نقطه کوری را در دشت نشان داد و گفت: این هم جای خمپاره ای است که در راه است و تا چند لحظه دیگر می رسد! والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

یک روز در مقر داخل چادر مشغول ناهار خوردن بودیم. از چادر بغلی یکی از برادران که حدود سی سال داشت آمد با حالت بچه گانه ای رو به ما کرد و گفت: بابا گفتم اگر سبزی دارین یک خرده بدین! رفقا که سرشان درد می کرد برای این طور حرفها یکی گفت: بارک الله پسر خوب که به حرف بابا گوش می کنی. خوب عمو جان کلاس چندمی، چند سالته؟ او که سعی می کرد نقشش را خوب بازی کند، سرش را انداخت پایین و با حجب و حیا شکسته بسته جواد داد، کلاس مدرسه می روم. سی سالمه! آفرین بیا این سبزیها را بگیر و به بابا بگو : مگر دستم بهت نرسد. بلایی به روزگارت بیاورم که آن سرش ناپیدا باشد.یک روز در مقر داخل چادر مشغول ناهار خوردن بودیم. از چادر بغلی یکی از برادران که حدود سی سال داشت آمد با حالت بچه گانه ای رو به ما کرد و گفت: بابا گفتم اگر سبزی دارین یک خرده بدین! رفقا که سرشان درد می کرد برای این طور حرفها یکی گفت: بارک الله پسر خوب که به حرف بابا گوش می کنی. خوب عمو جان کلاس چندمی، چند سالته؟ او که سعی می کرد نقشش را خوب بازی کند، سرش را انداخت پایین و با حجب و حیا شکسته بسته جواد داد، کلاس مدرسه می روم. سی سالمه! آفرین بیا این سبزیها را بگیر و به بابا بگو : مگر دستم بهت نرسد. بلایی به روزگارت بیاورم که آن سرش ناپیدا باشد.