ای شاه زمین، سرّ مبین... سرور افلاک
ای آب روان...ماه معین ... ای نفس پاک
ای روشنی چشم تو دل برده ز خورشید
ای عطر خوش معجزه در گرمی این خاک
از عشق فراتر تویی...ازعقل فراتر
ای ماه! فراتر تویی از قوه ی ادراک
من شیعه ی آشفته ی چشمان تو هستم
دیوانه ی آن زلف پریشان تو هستم
ای سوره ی یاسین من ،ای شاخه ی زیتون
ای کوکب لیلایی تو در کف مجنون
سیمای مسیحایی ات از شمس گذشته
ابروی مسلمانی ات از مه زده بیرون
احوال مرا زلف کج ات کرد پریشان
تقدیر مرا خال لبت کرد دگرگون
از خنده ی تو ماه به دامان شب افتاد
خندیدی و از عرش به دستم رطب افتاد
ای خلوت چشمان تو چون مزرع گندم
بیرون زده مستی تو از حنجره ی خُم
ای واقعه ی گم شده در حافظه ی شهر
ای ناجی پیدا شده در باور مردم
تو گوهر عرشی که به ما ارث رسیدی
کردیم تو را در گذر وسوسه ها گم
پیدا شو که در بزم تو مبهوت بچرخیم
در فاصله ی بین دو ابروت بچرخیم
ای حادثه ی مشرقی، ای نورتر از نور
ای سینه ی تو وادی ایمن شده ی طور
انگشترفیروزه به دستت کن وبنشین
بنشین که در این بزم نداریم جز انگور
زلف تو تکان خورد.....اذا زلزلت الارض
هنگام اذان است ...بخوان حی علی النور
ای صاحب عصری که جهان در طلب توست
امشب شب دیوانگی ماست! شب توست
وحیده افضلی
نظر بدهید
 |
در امتداد خزان ، روزها زمستانی
و در غیاب شما ، آفتاب زندانی
جسارت است ولی یک سوال می پرسم
چقدر در پس پرده حضور پنهانی ؟
ببین برای شما جمعه ندبه می خوانند
نوادگان زمین خسته از پریشانی
چه وقت میرسد آقا نگاهتان باشد
برای شب زدگان آیت غزل خوانی ؟
چرا نمی رسی ای منتقم ببین امروز
به نیزه ها شده قرآن به دست شیطانی
دوباره پنجره ها ، زل زدن به غربت شهر
در انتظار شما ای طلوع پایانی
سرم را می زنم از بی کسی گاهی به درگاهی
نه با خود زاد راهی بردم از دنیا، نه همراهی
اگر زاد رهی دارم همین اندوه و فریاد است
"نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی"
غروبی را تداعی می کنم با شوق دیدارش
تماشا می کنم عطر تنش را هر سحرگاهی
دلم یک بار بویش را زیارت کرد... این یعنی
نمی خواهد گدایی را براند از درش شاهی
نمی خواهم که برگردد ورق، ابلیس برگردد
دعای دست می گویی، چرا چیزی نمی خواهی؟
از این سرگشتگی سمت تو پارو می زنم مولا!
از این گم بودگی سوی تو پیدا می کنم راهی
به طبع طوطیان هند عادت کرده ام ، هندو
همه شب رام رامی گفت و من الله اللهی
هلال نیمه ی شعبان رسید و داغ دل نو شد
دعای آل یاسین خوانده ام با شعر کوتاهی
اگر عصری ست یا صبحی تو آن عصری تو آن صبحی
اگر مهری ست یا ماهی تو آن مهری تو آن ماهی
دل مصر و یمن خون شد ز مکر نابرادرها
یقین دارم که تو آن یوسف افتاده در چاهی
هر راه بجز راه تو کج خواهد شد
بی لطف تو آسمان فلج خواهد شد
ما منتظران اگر بخواهیم همه
امسال همان سال فرج خواهد شد
تقویم ، شرمسار هزاران نیامدن
یک بار آمدن وَ پس از آن نیامدن
این قصه مال توست بیا مهربانترین!
کاری بکن چقدر به میدان نیامدن؟
این خانه ی پر از گلِ پژمرده هم هنوز
عادت نکرده است به مهمان نیامدن
باران بدونِ آمدنش نیست بی گمان
مرگ است در تصور باران ، نیامدن
اما تو با نیامدنت نیز حاضری
کم نیست از تو چیزی ازین سان نیامدن
اشیاء خانه جمله ی تاریکِ رفتن اند:
آیینه ، عکس ، پنجره ، گلدان ، نیامدن...
محمد سعید میرزایی
خط شکن