در وانفسای عملیات که از زمین و آسمان آتش می بارید، شدت خستگی او را به عالم رویا کشاند. سر بر خاک های خاکریز گذاشت و به خواب رفت. نوری آسمانی را در خواب دید که خطاب به او فرمود: «تو پس از سه بار زیارت حضرت امام رضا(ع) پیش ما خواهی آمد.» چند شب بعد از دیدن آن خواب برای اولین بار به زیارت مشرف شد. هواپیمای 130c- جسم مجروح او را بر گرد مرقد ثامن الحجج(ع) طواف داد و در یکی از بیمارستان های مشهد بستری شد. بعد از آن هم دوبار دیگر به درگاه قدسی امام رضا(ع) طلبیده شد. حالا سه بار زیارت کرده بود. آخرین بار که به مرخصی آمد، قصد سفر به مشهد کرد؛ اما به هر دری که زد، موفق به پیدا کردن بلیت نشد، دیگر اطمینان داشت که هنگام وفای به عهد رسیده است. وقت رفتن رو به ما کرد و با لحنی غریب گفت: «اگر برنگشتم، وصیت نامه ام لای قرآن است، آن را بردارید.» این را گفت و رفت. رفت و چندی بعد بازگشت؛ اما بر روی دست ها.
خانواده شهید محمدحسین جوکار قمی | + ادامه مطلب

درمحاصرة عراقیها بودیم. یکی ازدوستانم مجروح شدومن رفتم به کمکش. تیری آمد وباعبور از مقابل من، خودرو به قلب منشی گردان (علی رضا تیموری) ودرجا اورا شهید کرد.
پس ازمدتی، جمع محدودما به اسارت در آمد. من آن سربازی را که به ما تیر اندازی کرده بود. زیر نظرم گرفتم تا شاید در یک موقعیت مناسب انتقام خون دوستانم را بگیرم، اما حوادث بعدی نشان داد که معتقم واقعی، همان خدای شهیدان است.
او ودوستش ما را سوارکامیونی کردند. با حرکت کامیون، شادی کنان سرکلاش را به آسمان گرفته بود وچه بسا به قصد خبر کردن همقطارانش ازاسارت درآوردن ما، تیر هوایی شلیک می کرد. ناگهان کامیون درحال حرکت افتاد  دردست انداز. اوتعادل خودش را ازدست داد و دریک آن ،سرسلاح مسلحش زیرچانه اش قرار گرفت وبا پرتاب با شتاب غیر ارادی دستش به طرف ماشه، سه تیر از لوله خارج شد و مغزش را شکافت. | + ادامه مطلب

نماینده مجلس باید این گونه باشد

حاج آقا ابوترابی همیشه افراد را توصیه می کردند به خدمت به مردم و می گفتند: رمز هستی در خدمت به مردم است

به حاج آقای ابوترابی خبر داده بودند یکی از بچه های آزاده (که وضعیت اقتصادی ضعیفی داشت) در یکی از روستاهای اطراف تهران دارد خانه می سازد
حاجی رفت به آن روستا ، لباس کار پوشید و شروع کرد به کمک کردن تا زمانی که خانه تمام شود | + ادامه مطلب

یاد آن حادثه دردناک همیشه روح مرا آزرده می کند. اصلاً جنگ محل اتفاقات غریبی است. نادیدنی ها را به آسانی می توانی ببینی. اگر ایمان به خدا نداشته باشی و نفهمی که در کدام جناح هستی -حق یا باطل- ممکن است از نظر روانی خیلی صدمه نبینی اما همین که فهمیدی در جناح باطل هستی و دستی تو را در مقابل حق قرار داده است، آن وقت نه روز داری و نه شب. کوچکترین حادثه ای روحت را متزلزل می کند و مانند موریانه تو را از داخل می خورد و پوک می کند. صورت دوم مسأله در جهت عکس آنجه عرض کردم صادق است.

یک مورد که را که خودم شاهد بودم را برایتان تعریف میکنم حادثه ای دیدم که روحم را به شدت جریحه دار کرد و در واقع با دیدن آن قدرت ایمان را احساس کردم و دانستم چیزی نیستم و این یونیفورم نظامی فقط پوست شیر است که در آن دل موش می- تپد. من ستوان احتیاط هستم. مدتی واحد ما در جبهه ی نوسود مستقر بود. بعد از آن به شوش آمد و من در این جبهه به اسارت رزمندگان اسلام در آمدم. آن حادثه در همین جبهه (نوسود) اتفاق افتاد. | + ادامه مطلب

این یک امتحانی است که از شما آقایان که در دزفول و در اهواز و سوسنگرد و سایر محالی که مورد تعدی کفار شده است واقع شده اید. این یک امتحانی است الهی برای آزمایش ما و شما. گاهی امنیت مورد آزمایش است. انسان را گاهی به ناامنی و خوف امتحان می کنند و گاهی به امنیت و اطمینان. گاهی به نقص در ثمرات و انفس. جوان ها را از انسان می گیرند. برادرها را می گیرند و بچه ها و زن ها را به این راه امتحان می کنند. و گاهی به زیاد کردن ثمرات. زیاد کردن اموال. توسعه دادن و امنیت اعطا کردن امتحان می کنند. بشر در امتحان واقع است. با ادعای این که من مومن هستم رها نمی شود. پیغمبرهای بزرگ امتحان شدند. ابراهیم خلیل- علیه السلام- در آن قضیه حیرت انگیز امر به این که باید اولادت را ذبح کنی امتحان شد. پیغمبرهای بزرگ اولیای بزرگ امتحان شدند. حضرت سیدالشهدا- سلام ا... علیه- امتحان شد. اولاد و احفاد او هم امتحان شدند و همه ماها هم امتحان می شویم. و همه بشر هم امتحان خواهند شد. و امتحان به امنیت و دارایی و ثروت و ریاست و امثال ذلک بزرگ تر است از امتحان در نفس. اولاد و انفس. چه بسا اشخاصی که ادعا می کنند که ما مومن هستیم. لکن وقتی که امتحان می شوند معلوم می شود که فقط ادعا بوده و چه اشخاصی که ادعا می کنند که ما طرفدار ضعفا هستیم لکن وقتی که امتحان می شوند از امتحان درست درنمی آیند و چه اشخاصی که ادعا می کنند که اگر برای ما صحنه جنگ پیش بیاید پیشقدمیم و در وقت عمل از امتحان درست در نمی آیند. شما دزفولیها و اهوازیها و سوسنگردیها امتحان دادید و خوب از امتحان بیرون آمدید

دوست دارم تشنه لب باشم به هنگام شهادت
جرعه ای نوشم ز دست ساقی کوثر بمیرم

«کانال خُمار» عنوان تازه‌ترین داستان کوتاه طنز از اکبر صحرایی است که درباره دفاع مقدس نوشته شده است.

ـ ببین چه بلایی سر پیک اومده! چند ساعته ارتباطش قطع شده!
دارعلی دست روی سر طاسش کشید.
ـ به چشم آقا مرتضی!
از سنگر فرماندهی گردان بیرون آمد تا کاوه پیک گردان را پیدا کند. موتور تریل را سوار شد و زیر آتش توپخانه دشمن به سمت محل درگیری با دشمن پیش رفت. آب‌گرفتگی سمت راست را که پشت سر گذاشت، توی گرمای ظهر جنوب دو امدادگر بسیجی، هن و هن عرق می‌ریختند و برانکاردی را به عقب منتقل می‌کردند. تا زخمی روی برانکارد را دید که روی صورت چفیه انداخته، مشکوک شد و موتور را نگه داشت و آن را کنار خاکریز رها کرد. نزدیک شد. صدای زخمی بلند شد: «برادرا، نگه دارید!»
دو امدادگر جوان ایستادند. زخمی چفیه را که از روی صورت برداشت، دارعلی با خود گفت: «خدا لعنت کنه مراد!» | + ادامه مطلب

تا به حال غصّه‌دار و غمگین ندیده بودمش. همیشه دندان‌های صدفی سفید فاصله‌دارش از پس لبان خندانش دیده می‌شد. قرص روحیه بود! نه در تنگناها و بزبیاری‌ها کم می‌آورد، نه زیر آتش شدید و دیوانه‌وار دشمن. یک تنه می‌زد به قلب دشمن. به قول معروف، خطر پیشش احساسِ خطر می‌کرد! اسمش قاسم بود. پدرش گردان دیگر بود. تره به تخمش می‌رود، قاسم به باباش. هر دو بشّاش بودند و دل زنده. خبر شهادت دادن به برادر و دوستان شهید، با قاسم بود:
- سلام ابراهیم. حالت چه‌طوره؟ دماغت چاقه؟ راستی ببینم تو چند تا داداش داری؟
- سه تا، چه طور مگه؟
- هیچی! از امروز دو تا داری؛ چون داداش بزرگت دیروز شهید شد!
- یا امام حسین!
به همین راحتی! تازه کلّی هم شوخی و خنده به تنگ خبر می‌بست و با شنونده کاری می‌کرد که اصل ماجرا یادش برود. هر چی به‌ش می‌گفتم که: آخر مرد مؤمن این چه‌طور خبر دادن است؟ نمی‌گویی یک‌هو طرف سکته می‌کند، یا حالش بد می شود؟
می گفت: دمت گرم. از کی تا حالا خبر شهادت شده خبر بد و ناگوار؟!
- منظورم اینه که یک مقدمه چینی‌ای، چیزی... | + ادامه مطلب