خدا رحمت کند شهید اکبر  جمهوری را، قبل از عملیات از او پرسیدم: در این لحظات آخر راستش را بگو چه آرزویی داری و از خدا چه می خواهی؟ پسر فوق العاده بذله گویی بود. گفت: با اخلاص بگویم؟ گفتم: با اخلاص. گفت: از خدا دوازده فرزند پسر می خواهم تا از انها یک دسته عملیاتی درست کنم خودم فرمانده دسته شان باشم. شب عملیات آنها را ببرم در میدان مینها رها کنم بعد که همه یکی پس از دیگری شهید شدند بیایم پشت سیمهای خاردار خط، دستم را بگیرم کمرم و بگویم: آخ کمرم شکست!

خاطرات:

1- روز اعزام
مرحوم پدرم اسرار داشت که فرزندانش پس از رسیدن به سن تکلیف و کسب حداقل توانایی لازم برای حمل اسلحه به جبهه اعزام شوند و در دفاع از کشور عزیزمان مشارکت جویند . درحالیکه دو فرزند اول خانواده یعنی محمد و محمود همزمان در جبهه بودند پدرم در فکر اعزام فرزند سوم خانواده یعنی احمد بود که تازه به سن بلوغ رسیده بود و جدیداً سیاهی اندکی پشت لبانش دیده می شد با هماهنگی پدر منتظر فرا رسیدن روز اعزام بود و خود را برای اعزام آماده می کرد .
سرانجام روز اعزام فرا رسید احمد لباس بسیجی را به تن کرده و آماده خداحافظی شد ، مادر که اطلاعی از موضوع نداشت با دیدن این صحنه به شدت شوکه و معترض پدر شد و می گفت از خانواده ما دو نفر در جبهه حضور دارند و آیا این کافی نیست !؟
پدر سعی میکرد مادر را آرام نماید و با توضیحات خود او را راضی نماید ولی مادر پای خود را در یک کفش کرده بود و می گفت به هیچ عنوان نمی گذارم احمد به جبهه برود مگر اینکه ابتدا محمد و محمود از جبهه بازگردند در آن صورت احمد برود . ضمن اینکه احمد هنوز سنی ندارد که به جبهه اعزام شود . پدر که اصرار مادر در عدم عزیمت احمد به جبهه را دید او را به سمت درب منزل هدایت کرد و گفت باشد احمد را نمی فرستم ، شما درب منزل کنار زنان همسایه بنشین تا ببینم چه می شود ؟!
مادر به خیال اینکه موفق شده است با خیال راحت در درب منزل با زنان همسایه مشغول صحبت شد . خانه ما دو طبقه بود پدر بعد از اینکه مطمئن شد مادر با زنان همسایه مشغول صحبت شده و به داخل منزل نمی آید احمد را به طبقه دوم برد ، لباسهایش را مرتب نمود و از پشت بام خانه با همسایة پشتیمان هماهنگ نمود و او را از طریق پشتبام و خانه همسایه پشتی به محل اعزام روانه کرد و بدین شکل سه نفر از فرزندان خود را با افتخار همزمان به جبهه فرستاد . بیچاره مادر پس از ساعتی به درون خانه آمد و متوجه موضوع شد و مقداری بیتابی و گریه نمود و در نهایت با صحبتهای آرامش بخش پدر با موضوع کنار آمد . | + ادامه مطلب

آوازه اش در مخ کار گرفتن و صفر کیلومتر بودن و پرسیدن سوال های فضایی به گوش ما هم رسیده بود. بنده خدا تازه به جبهه آمده بود و فکر می کرد ماها جملگی برای خودمان یک پا عارف و زاهد و باباطاهر عریانیم و دست از جان کشیده ایم. راستش همه ما برای دفاع از میهن مان دل ازخانواده کنده بودیم اما هیچکدام مان اهل ظاهر سازی و جانماز آب کشیدن نبودیم. می دانستیم که این امر برای او که خبر نگار یکی از روزنامه های کشور است باورنکردنی است.

شنیده بودیم که خیلی ها حواله اش داده اند به سر خرمن و با دوز و کلک از سر بازش کرده بودند. اما وقتی شصتمان خبردار شد که همای سعادت بر سرمان نشسته و او کفش و کلاه کرده تا سر وقت مان بیاید. نشستیم و فکرهایمان رایک کاسه کردیم و بعد مثل نو عروسان بدقلق «بله» را گفتیم. طفلک کلی ذوق کرد که لابد ماها مثل بچه آدم دو زانو می نشستیم و به سوالات او پاسخ می دهیم. | + ادامه مطلب