شهادت در راه آرمان الهی «معشوق» ماست، آیا شنیده‌ای عاشقی را از معشوق بترسانند.

 انقلاب اسلامی ما در تداوم پیروزیش حالا حالاها خون و شهادت می‌طلبد.

 الهی اگر جز سوختگان را به ضیافت عنداللهی نمی‌خوانی، ما را بسوز آنچنان که هیچ‌کس را آنگونه نسوخته باشی.

 شهادت پایان نیست، آغاز است، تولدی دیگر است در جهانی فراتر از آنکه عقل زمینی به ساحت قدس آن راه یابد. تولد ستاره‌ای است که پرتو نورش عرصه زمان را در می‌نوردد و زمین را به نور رب‌الارباب اشراق می‌بخشد. 

 شهادت قلبی است که خون حیات را در شریان‌های سپاه حق می‌دواند و آن را زنده نگه می‌دارد.

 شهادت، جانمایه انقلاب اسلامی است و قوام و حیات نهضت ما در خون شهید است. 

 شهید منتظر مرگ نمی‌ماند، این اوست که مرگ را برمی‌گزیند. شهید پیش از آنکه مرگ ناخواسته به سراغ او بیاید، به اختیار خویش می‌میرد و لذت زیستن را نیز هم او می یابد نه آن کس که دغدغه مرگ حتی آنی به خود او وانمی‌گذاردش و خود را به ریسمان پوسیده غفلت می‌آمیزد.

 شهادت مزد خوبان است.

قصه عشق را باید با غروب بود تا دانست و با هوای ابری پاییزان و با مرغی که به ناچار پشت میله های بی احساس قفس نغمه سرایی می کند. ماجرای غم انگیز ما را در محفل شمع و پروانه بایستی شنید و با لبخندهایی پیوند خورده با اشک و در آه سوزان شنهای داغ دیده ... باز دلم هوای شلمچه کرده است .

باز از فرسنگها راه بوی عطر خاکریزهایش مستم می کند . باور کنید خودم هم دیگر خسته شده ام . همین که می آیم نفسی بگیرم و با شهر بسازم ، همین که می آیم آرام آرام با زندگی روزمره دست اخوت دهم ، نمی دانم چه می شود که درست هنگام هنگامه ، آنجا که می روم تا فتحی دیگر در بودنم را رقم بزنم ، به سراغم می آیند . | + ادامه مطلب

امروز منتها الیه حاشیه‌ی اروند مرکز تاریخ است. از اینجاست که عاقبت زمین معین می‌گردد. اگرنه، به من بگو که در کدامین نقطه‌ی کره‌ی زمین حادثه‌ای از این عظیم‌تر در جریان است. آیا قرن پانزدهم هجری قمری قرنی است که در آن کشتی طوفان‌زده‌ی تاریخ به ساحل آرام عدالت می‌رسد؟

آنها با اشتیاق از میان گل و لایی که حاصل جزر و مد آب خور است خود را به قایق‌ها می‌رسانند و ساحل را به سوی جبهه‌های فتح ترک می‌کنند.

طلبه‌ی جوانی با یک بلندگوی دستی، همچون وجدان جمع، فضای نفوس را با یاد خدا مطهر می‌کند. او مأموری است که از جانب خدا در جان جنود او روح می‌دمد و اجازه نمی‌دهد که ثقل غفلت، آنان را از آن اوج عرفانی که در آن هستند پایین بیاورد.
چه کسی می‌توانست بداند که تاریخ روزهایی اینچنین را به خود خواهد دید؟
در کنار آب، به برادر فروزش بر خوردیم؛ مسئول جنگ در شورای مرکزی جهاد سازندگی. از ناصیه‌اش پیداست که در آن سوی رود چه می‌گذرد. | + ادامه مطلب

ما وظیفه‌ی روایت فتح را بر عهده داشتیم، اما کدام زبان و بیانی و چگونه از عهده‌ی روایت آنچه می‌گذشت بر می‌آید؟

اینجاست که تو به ژرفای این روایت عجیب پی می‌بری و در می‌یابی که چگونه معرفت امام زمان شرط خروج از جاهلیت است. ببین که عصر جاهلیت ثانی چگونه در هم فرو می‌ریزد و ببین که چه کسانی راه تاریخ را به سوی نور می‌گشایند؟ تاریخ‌سازان چه کسانی هستند؟ جوابی که مورخین رسمی به این پرسش می‌دهند با حقیقت بسیار متفاوت است. اما به‌راستی چه کسانی تاریخ آینده را می‌سازند؟

مشهد مقدس، اسفندماه 1364

‌رزمنده‌ی غواصی را که در برنامه‌ی «شب عاشورایی» با او مصاحبه شده، اکنون در مغازه‌ی ‌لبنیاتی در حال کار می‌بینیم.

بعد از پایان عملیات، اواخر اسفند ماه، ما بار دیگر این برادر عزیز، این سرباز گمنام حضرت‌ امام را در مشهد مقدس زیارت کردیم. اگرنه، تاریخ‌سازانِ آینده‌ی انسان همه گمنامند. حتی آن مرد خدا که دشمن از نام او نیز وحشت دارد، می‌گوید: «اگر مرا خدمتگزار بنامید بهتر است.» | + ادامه مطلب

تربت پاک خوزستان، پوشیده از شقایق‌های سرخ، بار دیگر میزبان قدوم مبارکی است که راه تاریخ را به سوی نور می‌گشایند و این شقایق‌های سرخ نیز که تو گویی با خون آبیاری شده‌اند، بر همان پیمانی شهادت می‌دهند که حزب الله را بدین خطه کشانده است؛ همان پیمانی که رجالی از مؤ‌منین با حق بسته‌اند و در همه‌ی طول تاریخ بر آن پایمردی ورزیده‌اند.

تربت پاک خوزستان، پوشیده از شقایق‌های سرخ، بار دیگر میزبان قدوم مبارکی است که راه تاریخ را به سوی نور می‌گشایند: حزب الله؛ مردانی که تندباد عواصف آنان را نمی‌لرزاند، از جنگ خسته نمی‌شوند، ترسی به دل راه نمی‌دهند، بر خدا توکل می‌کنند و عاقبت نیز از آن متقین است.

اسوه‌ی حزب ا ابوالفضل العباس (ع) است و درس وفاداری را از او آموخته‌اند. وقتی با این جوانان سخن از عباس می‌گویی، در دل خود جراحتی هزار و چند صد ساله را باز می‌یابند که هنوز به خون تازه آغشته است؛ جراحت کربلا را می‌گویم. | + ادامه مطلب

یک روز به من گفتند: «برو به تهران و تحصیلاتت را ادامه بده و چند سال بعد برای پذیرش دوباره مراجعه کن» من هم عصبانی از آنجا خارج شدم. نزدیک غروب بود در سربالایی‌های دوکوهه نشسته بودم و فکر می‌کردم بروم دزفول خانه پدربزرگم یا بروم تهران و در حین فکر کردن گریه هم می‌کردم.

در همین حال یک خودروی تویوتا استیشن...

بعد از گذشتن از من توقف کرد و دنده عقب گرفت. سه نفر داخل خودرو بودند. 

یکی از آنها درب خودرو را باز کرد و گفت: «بیا اینجا ببینم پسر جان چی شده؟» من آب بینی‌ام را با دستانم پاک کردم و در حالی که چشمانم پر از اشک بود گفتم، برو آقا تو هم مثل بقیه هستی... تا این‌که بالاخره من را سوار خودرو کردند و من هم ماجرا را تعریف کردم.

بعد من را به داخل ستاد لشکر بردند و به همه گفتند: «این رزمنده از امروز پسر من است، کسی به او کاری نداشته باشد.» بعد از چند روز فهمیدم اسم آن فرمانده ابراهیم همت فرمانده لشکر 27 است. 

مدت حضورم در کنار شهید همت شش ماه بیشتر نبود. چون بعد از آن ابراهیم همت به خیل شهدا پیوست. در این مدت به منزل شهید همت هم می‌رفتم چون آن زمان خانه فرماندهان هم نزدیک خط بود.

عکسی که می بینید، از آلبوم یک رزمنده قدیمی استخراج شده است. این عکس فاقد هر گونه دید هنری و ظرافت در کادربندی است. چهره اغلب حاظران در تصویر ناپیدا است و عکاس، تنها به نیتِ ثبت یک یادگاری برای آلبوم شخصی اش، با دوربینی خانگی، اقدام به عکسبرداری کرده است. اما گذشت زمان و شهادت هفت تن از حاضران در این عکس، آن را به سندی خاطره انگیز بدل کرده است.

به روایت صاحب عکس، اشخاص حاضر بر گرد این سفره به ترتیب شماره گذاری عبارتند از:

1- شهید علی صیاد شیرازی، فرمانده وقت نیروی زمینی ارتش
2- شهید محمدابراهیم همت، فرمانده وقت سپاه پاوه
3- شهید ناصر کاظمی، فرماندار وقت پاوه
4- جاوید نشان تقی رستگار مقدم، از اعضای سپاه پاسداران مریوان
5- شهید رضا سلطانی قمی، از اعضای سپاه پاسداران مریوان
6- شهید رضا چراقی، از فرماندهان محور سپاه مریوان
7-جاوید نشان حاج احمد متوسلیان، فرمانده وقت سپاه پاسداران مریوان
محل عکسبرداری، مقر سپاه مریوان است و زمان آن سال 1360 است.
روح تمامی این عزیزان قرین رحمت حق باد

./جهان نیوز